اصحاب یمین

بدن انسان مثل یک کارخانه است.

کلیه ،قلب، ریه ها

،معده و روده ها ،کبد ،

استخوانها و ماهیچه ها ،

مغز و غدد ،همه وهمه ،همچون کارگرانی در خدمت روح انسان هستند.

شاید غلو باشد که بگوییم بدن انسان از خود او جداست.

وقتی به پیری میرسی با این که بدن نیروی جوانیش از بین رفته ولی گاهی کارهای کودکانه اش دیگران را به خنده وامیدارد .

بعضی میگویند کودک درونش فعال است.

اما نه ،این روح اوست که هنوز کودک مانده و بزرگ نشده !

بدن وقتی با تمام وجود میتواند کار کند که روح بدن را به کار بکشد .

جدایی این دو در عین وابستگی روح به ظرف ،در هر برهه ای از زندگی نیاز به دریافت انسان از درون خود دارد.

نمیدانم حرفم درست است یا نه ولی وقتی میگویند در پل صراط بعضی چهار دست و پا و بعضی سینه خیز میروندو بعضی میدوند ،فکر میکنم به خاطر سن روحشان است نه سن جسمشان.

سن روح با کسب معارف بالا میرود نه با گذشت زمان

مجردات همیشه جوانند و هرگز پیر نمیشوند چون کسب معارف حد یقف ندارد

روح هم از مجردات است و فرق روح انسان با دیگر مجردات (مثل فرشتگان) این است که همیشه نیاز به ظرف دارد و مستقل نیست .(مثل مایعات که برای دیده شدن نیاز به ظرف دارند )

لذا در هر برهه ای به یک بدن وارد میشود واین همان حرکت جوهری است که معتقد است جسم ان به ان در حال تغییر است

شاید بتوان گفت که انسان هرگز پیر نمیشود ولی تحت تاثیر بدن پیر خود تغییر میکند

یک انسان عالم از یک بیسواد (از نظر معارف الهی ،نه سواد دنیایی) روح بزرگتری دارد و لذا شناخت او از دنیای پیرامونش باعث میشود تا پرواز بالاتری داشته باشد و در دنیای ملکوت سیر کند

پس نمیتوان انتظار داشت همه حرف او را بفهمند و او را درک کنند

از این جاست که میتوان نتیجه گرفت چرا انسان بر پل صراط (پل شناخت) به گونه های مختلف حرکت میکند تا خود را از جهنم پیرامونش رهایی ببخشد

و در این حال وای به حال کسی که از الفبای الهیات ،در الف ان مانده است و خوشا به حال انکه لااقل میداند به کجا میرود و درگیر بازیچه های این دنیای موقتی نیست.

به امید روزی که روح ما هم از پیش دبستانی معارف بالاتر برودودر گیر و دار خود شناسی ،کفشی نو بپوشد و در کوچه پس کوچه ازمون هایش دوام بیاورد

پر پرواز در اورد و در اسمان ملکوت به گلهای خوش بوی معرفت برسد درست مثل هواپیمایی که پس از سرعت زیاد به اسمان عروج میکند .

الهی اکرمنا بنور الفهم